تاریخچه کارتن‌خوابی
در هر جامعه‌ای کارتن‌خواب عموماً به عنوان یکی از آسیب‌پذیرترین و حاشیه‌ای‌ترین اقشار جامعه شهری به حساب می‌آید که توانایی اندکی برای ساماندهی طبیعی زندگی‌اش دارد. شرایط خاص زندگی کارتن‌خواب تمامی فرصت‌های مشارکت در زندگی اجتماعی را از او سلب کرده و از شبکه‌های پیوند دهنده اجتماعی بیرونش می‌سازد. پدیده کارتن‌خوابی در شهرهای بزرگ ایران پدیده نسبتاً جدیدی به حساب می‌آید. از آغاز دوران مدرنیزاسیون در ایران با رشد نرخ مهاجرت به شهرهای بزرگ و افزایش شکاف‌های درآمدی، کلان شهرهای ایران با پدیده‌هایی چون حاشیه‌نشینی، گود نشینی یا کپرنشینی مواجه بوده‌اند، اما کارتن‌خوابی به شکل و گستردگی امروزی آن -خصوصاً در تهران- مساله اجتماعی جدیدی به حساب می‌آید. شاید به همین سبب است که این موضوع چندان مورد بررسی آکادمیک قرار نگرفته و تاکنون عملاً به گزارش‌ها و خبرهای رسانه‌ای محدود مانده است.
مسأله کارتن‌خوابی در تهران از سال ۱۳۸۲ با مرگ چند کارتن‌خواب در سرمای زمستان در خیابان‌های تهران، به عنوان یک معضل جدی اجتماعی در عرصه عمومی مطرح شد. صرف نظر از آمار و ارقام رسمی و تایید و تکذیب‌های مسئولان، هر شهروند تهرانی در زندگی روزمره خود با پدیده کارتن‌خوابی بارها روبه‌رو می‌شود. در ذهن بسیاری از مردم کارتن‌خوابی با اعتیاد گره خورده است و بسیاری از مشاهدات روزمره آنها این فرضیه را تایید می‌کند.
بین کارتن‌خوابی و طرد اجتماعی رابطه‌ای قوی و پیچیده وجود دارد. زیرا کارتن‌خوابی هم معلول طرد اجتماعی است و هم می‌تواند علت آن باشد. باید تأکید کرد که سازوکارهای طردکننده و محرومیت‌ها عموماً بسترساز رشد و پیدایش کارتن‌خوابی هستند.
تاریخچه طلوع
در سال ۱۳۸۴، تعدادی از مهرورزان با ایمان به بهبودی و با نیت حمایت و جلب اعتماد آسیب‌دیدگان اجتماعی و افراد بی‌خانمان و در نهایت کمک به فرایند بهبودی، با توزیع تعداد محدودی غذا در میان آنها، آیینی را پایه‌گذاری کردند که تا امروز هر هفته، سه‌شنبه شب و بدون وقفه با نام «آیین مهرورزی» برگزار‌می‌شود.
جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها از سال 1388 دارای مجوز فعالیت رسمی از وزارت کشور و نهادهای مربوطه است.