اخبار جمعیت طلوع بی نشان ها

درد خالی خالیش ویرانگر است، به بچه که میخورد منجمدش میکند. اما نوری که در لبخند بچه های خونه مادری هر روز میبینیم، معنای روشنی این خانه است، قندیل بندرگاه است. زخم‌هایشان را زیر کاشی‌های حیاط این خانه پنهان میکنند، در باغچه می‌کارند بعد میروند کلاس رقص و آواز، نقاشی می‌کشند، رنگ‌ها را می‌شناسند، اینجا دارند بزرگ می‌شوند بچه‌ها. همه امید ما هستند این انسان‌های کوچک معصوم، شور و اشتیاق قلب‌های تپنده ما هستند که حالا باید دستی برایشان دراز کرد که البته این دست به سوی خودمان است، برای آینده…این بچه‌ها آینده ما هستند، کشور ما هستند، شهری هستند که در آن زندگی می‌کنیم،خانه ما هستند..خانه مادری ما…