12 آوریل، روز جهانی کودکان کار و خیابان
کودکان کار و خیابان حق دارند شنیده شوند!
تابحال از کودک کار و خیابان حالش را پرسیدی؟
پرسیدی چه چیز او را ناراحت و چه چیزی او را خوشحال می‌کند؟
از او خواستی یک صبح تا شبش را برایت توصیف کند؟
خطراتی که زندگی اش را تهدید می‌کنند، تا به حال از زبان خودش برایت بازگو شده اند؟
می‌دانی خواسته اش چیست؟
تا به حال به حرف‌های یک کودک کار و خیابان گوش داده‌ای؟
امسال، شعار روز بین‌المللی کودک کار و خیابان، دو بند از حقوق کودک؛ یعنی حق شنیده شدن و حق مشارکت کردن اعلام شده است. اما چرا باید به این دو بند از حقوق کودک توجه ویژه ای داشته باشیم؟
پیش از هرچیز باید باور کنیم کودکان کار و خیابان حق دارند شنیده شوند. هرچقدر هم که ما دغدغه‌‌مند باشیم، هرچقدر در این حوزه دانش کسب کرده باشیم اما باید بدانیم که آن‌ها متخصص‌تر از هر متخصص دانشگاهی و غیردانشگاهی دیگری برای فهم شرایطشان هستند. هیچ کس به اندازه آن‌ها خطرات خیابان را نمی‌شناسد و طعم این خطرات را نچشیده است. باندهای بزهکاری و مافیا واقعیت دارند (هم واقعیت ندارند و مغرضانه به این برچسب دامن زدند!)، اما فقط کودک کار و خیابان است که می‌تواند بگوید چطور اسیر و اجیر این باندها می‌شوند. پس اگر واقعا می‌خواهیم بفهمیم کودک کار و خیابان کیست، باید از خودش بپرسیم.
حرف‌های کودکان کار خیابان باید برجسته شود. فرودستان، بی‌صداترین هستند و کودکان کار و خیابان بی‌صداترین بی صدایان، چون کودک‌اند.
صدای بازی و هیاهویشان را در خیابان می‌شنویم، کلمات رکیکشان را می‌شنویم و فکر می‌کنیم چقدر پررو و بد دهن! درحالی که این کلمات و این خشونت فقط قرار است او را از خطرات محفوظ نگه دارد، اگر بتواند…
اما صدایشان آن‌جا که باید شنیده شود، حذف شده‌است. آن‌جا که به او برچسب باند و مافیا می‌زنند، بی‌صداست. آن‌جا که به او دزد و جیب‌بُر می‌گویند، توان فریاد ندارد.
صدای کودکان کار و خیابان باید در قضاوتشان، فهمشان و تصمیماتی که برایشان گرفته می‌شود جریان داشته باشد.
کودکان کار و خیابان باید در برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری‌های مربوط به خودشان مشارکت داشته باشند. مشارکت کودکان کار و خیابان در اقدامات شکلی از قدرت افزایی آن‌هاست. آن‌ها را قادر می‌سازد تا وضعیت موجود در مورد جایگاه و قدرت کودکان را به چالش بکشند و از خود دفاع کنند.
#ListenInvolveAct
#powerofparticipation